“นี่
นายเลิกยกข้อมือดูนาฬิกาสักทีได้ไหม มันบังกระดานฉัน”
อู๋เสียที่ชะโงกหน้าไปมาอยู่หลายครั้งบอกอย่างหงุดหงิด
ไอ้หมอนี่ไม่เคยตั้งใจเรียนแล้วยังจะไปนั่งหน้าเขาอีกนะ
“อีกแค่5นาทีเองนะพี่ชาย”
เสี่ยวฮัวเอาแขนลงพร้อมหันมาระบายยิ้มให้เขา รอยยิ้มที่อู๋เสียคิดว่ากวนบาทาที่สุดในโลก
“นั่นแหละ! นี่ฉันก็จะจดไม่ทันอยู่แล้ว เชี่ย!
อาหนิงเธอเก็บปากกาที่หล่นให้ฉันหน่อย” บ่นเสี่ยวฮัวไปพลางก็ทำปากกาหลุดอออกจากมือ
มันตกลงไปที่ใต้โต๊ะแถวเดียวกับที่เสียวฮัวนั่งอยู่ ได้ยินเสียงแกร๊กแถวๆนั้นเลยวานให้อาหนิงช่วยเก็บให้
“มันไม่ได้ตกอยู่ตรงฉัน
มันตกอยู่ตรงนายนั่น นายเรียกให้เขาเก็บสิ”
แต่เธอกลับบอกว่าปากกาคู่ใจของเขาไปตกอยู่ใต้เก้าอี้ของหมอนั่น
เมินโหยวผิง ไอ้มนุษย์นอนหลับ
อู๋เสียวกลอกตาไปมา
“นายอ้วน
เอาของนายมาให้ฉันยืมหน่อย” แต่เขาก็หันกลับมายิ้มแหยๆ
“นายเคยเห็นฉันพกหรือ”
“เสี่ยวฮัว
นายล่ะ มีมั้ย”
“แหะๆ^ ^”
เออ
นี่พวกนายมาเรียนกันจริงๆใช่ไหม
และก็เลิกคลาส
อู๋เสียก็จดไม่ทันสไลด์ไปสามสไลด์ ใบหน้าเกือบหล่อแสดงความหงุดหงิดออกมานิดหน่อย
ไม่เป็นไรเดี๋ยวขอพวกผู้หญิงไปลอกที่บ้านแล้วค่อยเอามาคืนพวกเธอก็ได้มั้ง
คิดได้ดังนั้นเก็บสมุดปากกา นักศึกษาทยอยออกจากห้องไปหมดแล้ว แต่ไอ้มนุษย์นอนหลับนั่นยังไม่ยอมขยับ
นึกเข่นเขี้ยวในใจที่ไม่มีใครยอมเก็บปากกาให้เขาจนจดไม่ทัน นี่ถ้าฉันไปเก็บปากกาแล้วเขาจะตื่นไหมนะ
แล้วก็ดันไปนั่งซะกลางโต๊ะ กว่าจะเข้าไปถึงก็ต้องเลื่อนเก้าอี้เสียงดังน่ะสิ
ยังจำได้ดีเมื่อสองปีก่อนตอนเจอกันครั้งแรกที่ห้องเรียน หมอนี่มันก็หลับ
แต่เขาทำปากกาตกเลยไปเก็บ เสียงเลื่อนเก้าอี้เสียงดังทำให้เขาตื่น
สายตาหงุดหงิดเล็กๆป่นง่วงนอนนั่นเรียบเฉยแต่เย็นเยียบอย่างบอกไม่ถูก
ยังไงอู๋เสียก็ไม่อยากถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นอีก
อืม ไม่เป็นไรหรอกมั้ง
คิดได้ก็ค่อยๆเดือนวนไปโต๊ะด้านหน้าของโต๊ะที่เมินโหยวผิงนั่งอยู่ อู๋เสียยืนอยู่ตรงหน้าคนที่เอาหัวรองแขนหลับตาพริ้มที่ยังไม่มีวี่แววจะตื่นขึ้นมา
เขาค่อยๆก้มตัวลงไปใต้โต๊ะ
อืม เก้าอี้4ตัวไม่น่าจะเป็นปัญหา
ครืด....
ตัวที่ 1
ครืด....
ตัวที่ 2
ครืด.....
ตัวที่ 3
ครืด.....
ตัวที่ 4
เยส! แค่นี้ก็เรียบร้อยโรงเรียนจีน หวังว่าหมอนั่นคงไม่ตื่นมาตอนนี้หรอกนะ แต่คุณเชื่อเถอะ
ไม่มีอะไรเรียบง่ายดังใจคิดหรอก ....
“เฮ้เทียนเจิน! นายมัวทำอะไรอยู่เนี่ย ฉันรอนานแล้วนะ!”
โป๊ก!
“โอ๊ะ
ซีด...” เก็บปากกาได้แล้วตกใจเสียงของนายอ้วนเลยทำให้หัวโขกใต้เก้าอี้ของเมินโหยวผิง
อู๋เสียค่อยๆถอยตัวเองออกมาจากใต้เก้าอี้
“อะ....อู๋เสีย...นะ..นาย”
“ทำอะไรของนาย”
เสียงของนานอ้วนกับเมินโหยวผิงดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน
เขาแม่งตื่นแล้ว.... อ่า ยิ้มให้หมอนี่แหยๆแล้วเงยหน้าสบตานายอ้วน
เสี่ยวฮัวแล้วก็นายแว่นดำที่ยืนอยู่ด้านหลังของเมินโหยวผิง นายอ้วนทำหน้าเหวอเหมือนเห็นผี
เสี่ยวฮัวขมวดคิ้วดูหงุดหงิด และนายแว่นที่ยังยิ้มร่าเริงแกมล้อเลียนนิดหน่อย ทำไมหรือ?...
“อะ....เฮ้ย!” โป๊ก! “อะ...โอ๊ย”
หันหน้ามาอีกทีถึงได้รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่.....
นั่งอยู่หน้าเป้ากางเกงของเมินโหยวผิง!
กระวีกระวาดลุกขึ้นจนไม่ลืมคิดไปว่ายังมีโต๊ะอีกก็ไม่พ้นโดนไปสองโป๊กหนักๆ เออดี
ฉันจะต้องโง่ตลอดชีวิตไหม
ฉิบหาย
พวกนั้นคิดว่าฉันกับหมอนี่ทำอะไรแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ...
แต่เขาแม่งอายแทบแทรกแผ่นดินหนี
มองหน้าคนนั้นคนนี้ทีก่อนจะเอ่ยปากแก้ตัวลิ้นแทบพันกัน
“ฉะ...ฉันเปล่านะเว้ย”
อู๋เสียลุกขึ้นมาขยับแว่นแล้วลูบหัวตัวเองป้อยๆเอ่ยแก้ตัวกับเพื่อน
รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบเล็กน้อย
“....”
ดูเหมือนคำแก้ตัวนั่นจะฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย...
“ฉัน....ฉันไปเก็บปากกาต่างหาก
พะ....พวกนายแม่งอย่าคิดแบบนั้นเชียวนะ ฉะ....ฉันกลับบ้านล่ะ”
พูดจบก็สาวเท้าเตรียมเผ่นหนีคำถามจากพวกนายอ้วน
แต่...
“เดี๋ยว”
“....?”
เสียงนิ่งๆที่(เหมือนจะ)เรียกอู๋เสียทำให้สองขาหยุดนิ่งพร้อมกับหันไปมอง
“....ฉันจะกลับด้วย”
วันรุ่งขึ้น
“นี่เทียนเจิน.....
เมินโหยวผิงมันจีบนายหรือ”
“จีบบ้าจีบบออะไรล่ะโว้ย!!!”
.......
-----------------------------------------------------------------------------------------------
เหตุมันเกิดวันนี้แหละค่ะ
ไปเรียนมาตอนบ่ายเพื่อนผู้ชายมันก็บ้าค่ะจริงๆ เก็บดีดีก็ได้ไหมทำไมต้องลับๆล่อๆ
แต่นางไม่ได้หลับนะคะ
พอเพื่อนหัวโขกก็ฮากันทั้งsec 55555555 คิดถึงเดลี่มากจริงๆค่ะ เสียใจที่ไม่ได้เล่นตั้งแต่แรก
วันเสาร์นี่ก็ถึงวันงานแล้ว
เตรียมเงินเตรียมแรง วิ่งนะวิ่งนะแฮมทาโร่แน่นอนค่ะ 5555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น