[OS] แมว (ver.ผิงเสีย)

อู๋เสียกำลังเดินผ่านซอยช่วงตัดของถนนเส้นเดิม  เส้นที่เขาเคยถูกแมวสีดำข่วนจนได้แผลเข้าให้ที่แขน

เป็นเพราะว่าวันนี้ต้องต้องกลับบ้านค่ำ การเดินลัดเข้ามาทางนี้ถือว่าใกล้และทำเวลาดีที่สุดแล้ว

อู๋เสียกำลังพยายามเดินช้าๆ เพื่อไม่ให้ถึงจุดที่เคยเจอเจ้าแมวนั่น แต่เมื่อนึกได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรปัญญาอ่อนอยู่ก็ล้มเลิกความคิดและเดินปกติ พลางนึกว่าถึงอย่างไรฉันก็ต้องเดินผ่านตรงนั้นละวะ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว

แต่เมื่อใกล้จะถึง กลับรู้สึกผวาเล็กน้อย จึงทำใจเดินไปเร็วๆ คิดเข้าข้างตัวเองว่าวันนั้นหากไม่เข้าไปหาเจ้าแมวก่อน  ก็คงไม่ต้องเจ็บถึงขั้นได้แผลและโดนอารองบ่น

แต่ครั้งนี้เขาจะเดินผ่านมันไป ไม่มีอะไรต้องกลัว

สองขาก้าวยาวๆแทบจะเป็นวิ่ง แต่...

“โอะ......เฮ้ย!”

อู๋เสียตกใจจนผงะล้มนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น ตรงหน้ามีแมวสีดำตัวหนึ่งนั่งอยู่  เขาขมวดคิ้ว พึมพำเบาๆ “เจ้าแมวนี่มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย”

อู๋เสียนั่งนิ่งๆอยู่ที่พื้น มองดูท่าทีของเจ้าแมวสีดำ ดวงตาสีเหลืองอำพันนั่นดูเย็นเยียบ และนิ่งเฉย มันนั่งมองเขานิ่งๆไม่ยอมขยับ เมื่อไม่เห็นท่าทีจู่โจมจึงเตรียมตัวจะลุกขึ้น แต่เมื่อเขาขยับตัว ดวงตาคู่นั้นก็มองตามทุกอิริยาบถของเขา

อู๋เสียลุกยืน เจ้าแมวนั่นก็ลุกยืน

‘จะกวนบาทากันหรือเจ้านี่’

เขาคิดในใจ คิดว่าจะกลั้นใจหลับหูหลับตาจะเดินผ่านมันไปให้มันรู้แล้วรู้รอด จะกลัวอะไรล่ะ นี่มันแค่แมวเองไม่ใช่หรือ

ถึงจะดูตัวใหญ่กว่าแมวปกติ และดวงตาแปลกๆที่จ้องมองมานั่นก็เถอะ

“ม๊าว...”

แต่ยังไม่ทันจะก้าวขา เสียงร้องต่ำๆก็ดังขึ้นเสียก่อน

“เอ่อ....นี่ ฉันแค่จะเดินไป...ทางนั้นน่ะ ฉันไม่ทำอะไรหรอก หลีกทางฉันเถอะ” อู๋เสียชี้มือไปข้างหน้าที่ตอนนี้มืดสนิท เขาคิดว่าตัวเองคงบ้าไปแล้วที่ไปคุยกับเจ้าแมว มันจะรู้เรื่องได้อย่างไร

“ม๊าว....ม๊าว”

นั่นปะไร แน่นอนว่ามันไม่เข้าใจ แถมยังสาวเท้าเข้ามาหาเขาอีก

เหมือนว่าอาการกลัวแมวของอู๋เสียจะเพิ่งกำเริบ หัวใจเต้นตึกตึก พลางคิดในใจว่าถ้าวิ่งฝ่าออกไปจะโดนข่วนจนได้แผลอีกก็คงต้องยอม ดีกว่ามาตกอยู่ในสถานที่แบบนี้เวลานี้ไม่ใช่หรือ อย่างน้อยก็คงแค่โดนอารองด่า เอาวะ...  

เมื่อให้กำลังใจตัวเองเสร็จ ก็ยืนประจันหน้ากับเจ้าแมว

“ม๊าว....ม๊าว....”

เสียงร้องของมันต่ำลงอีก ขนที่หางและลำตัวกำลังตั้งฟูเหมือนขู่ศัตรู และมันกำลังเดินต้อนอู๋เสียให้ถอยหลังอีกแล้ว

อดคิดในใจไม่ได้ว่าเหมือนมันจะรู้ว่าเขาคิดอะไรในใจอยู่ จึงเปลี่ยนท่าทีเช่นนี้  

เจ้านี่ต้องการอะไรจากเขาหรือ

รู้สึกถอยจนหลังชนกำแพงเข้าเสียแล้ว ในขณะที่กำลังตื่นตระหนกกับเสียงขู่ฟ่อ ก็ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากถนนที่ซ่อนอยู่ในความมืด อู๋เสียมองตามเสียงไปเมื่อหันกลับมาก็ตกใจจนอ้าปากหวอ

“.....ไม่ทันแล้ว”

“นะ...นี่มัน....เฮ้ย!....อุบ”

สถานการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว อู๋เสียถูกรวบเอวดึงตัวเข้ามาในช่องว่างของกำแพงข้างถังขยะ ปากถูกปิดด้วยมือหนาใหญ่ของ.... ของเจ้าแมว! แรงรัดที่เอวและแรงกดของฝ่ามือที่ปิดปากเขาอยู่เพิ่มขึ้นนิดหน่อยเมื่อเขาเริ่มดิ้น

“เงียบ...อย่าดิ้น” เขาพูดเบาๆข้างที่ข้างหู

สถานการณ์ตรงหน้ามีปัญหา

กลุ่มคนไม่ต่ำกว่าสิบที่มีอาวุธครบมือกำลังผ่านมาทางนี้ เสียงเอะอะนั่นจับใจความได้ว่ากำลังตามหาเด็กส่งของที่ทำงานพลาด และเขาหนีมาทางนี้ พวกเขาวนอยู่แถวนั้นยังไม่ยอมไปไหน ใครสักคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและกำลังโทรออก หลังจากนั้นก็โวยวายเป็นภาษาอื่นที่เขาไม่เข้าใจ

ดูเหมือนว่าจุดที่อู๋เสียกับใครบางคนอยู่จะมืดมากพอ จึงทำให้พวกนั้นมองผ่านไป

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ อู๋เสียรู้สึกได้ถึงการคลายแรงของฝ่ามือที่ปิดริมฝีปากเขาอยู่ มั่นใจแน่แล้วว่าเขาเป็นผู้ชาย แถมยังสูงกว่าตัวเองอีกนิดหน่อย

อู๋เสียไม่กล้าหันหน้ากลับไป เพราะตัวเองกันเจ้าคนด้านหลังยืนชิดกันชนิดที่แผ่นหลังกับแผ่นอกชิดกัน พลันภาพเมื่อครู่ตอนที่เห็นเจ้าแมวกลายร่างก็เข้ามาในหัวอีกครั้ง

แต่.....แต่ว่านี่มันเป็นไปได้หรือ....

“แมว”

เขาพูดขึ้นข้างหูจนอู๋เสียสะดุ้ง ลมหายใจของเขารดอยู่แถวหัวไหล่และหลังคอ ขนพลันลุกซู่จนรู้สึกวูบวาบ

นี่เขาได้ยินเสียงของฉันหรือ อู๋เสียคิดในใจ ก่อนเสียงเบาๆจะกระซิบตอบที่ข้างหู

“ใช่”

อู๋เสียสะดุ้งอีกรอบ งั้นตอนอยู่ในร่างแมวนั่นก็คงได้ยินตอนที่เขาคิดจะหนีไปสินะ เรื่องราวถึงกลายมาเป็นอย่างนี้ได้

และเมื่อคิดว่าคงเป็นเรื่องจริง การสื่อสารระหว่างคนสองคนจึงเกิดขึ้น

‘นาย....เป็นแมวจริงๆหรือ เมื่อครู่นี่...จริงๆหรือ?’

ถึงจะคุยกันบบแปลกๆก็เถอะ.... แต่ว่าไอ้มนุษย์แมวนี่มันได้ยินเสียงเขาจริงๆด้วย

“ฉันยังพูดมากไม่ได้  มนุษย์แมว?”

‘เอ่อ...’

การสื่อสารของพวกเขาทั้งสอง ยุติลงด้วยเสียงเคลื่อนไหวจากกลุ่มคนข้างนอก พวกเขากำลังออกไปจากถนนซอยนี้

“พวกนั้นไปแล้ว ปล่อยฉะ....อื้อ”

อู๋เสียกำลังจะบอกให้คนด้านหลังปล่อยเขา แต่ทว่ามือใหญ่นั่นจับตัวเขาให้หันหน้าเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะโน้มลงมาปิดริมฝีปากของอู๋เสีย เขายืนนิ่งด้วยความตกใจ สัมผัสเคล้าคลึงที่ริมฝีปากทำให้อู๋เสียรู้สึกตัว เผลออ้าปากเพื่อจะด่าคนตรงหน้าแต่ก็ดันเป็นการเปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปากอย่างง่ายดายเสียอย่างนั้น

ลิ้นอุ่นร้อนฉกวูบไปทั่วโพรงปาก อู๋เสียรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ กำหมัดแน่นๆทุบหนักที่แผ่นหลังที่ดูเหมือนไม่กระเตื้องแม้แต่น้อย จดแล้วจนรอดก็ปล่อยให้เขาละเลียดจูบจนพอใจ จนผละริมฝีปากออกไปเอง

“แฮ่ก...อื้อ..เชี่ย!...ไอ้..”

เขาหอบแฮ่ก ใบหน้าแดงจัด ไม่รู้โกรธหรือจะอายดี มาจูบกันทั้งที่เพิ่งเคยเจอแถมยังเป็นผู้ชายด้วยกันอีก

“มันเป็นพันธนาการ” มือใหญ่ของมนุษย์แมวดันไหล่อู๋เสียเบาๆให้เดินออกไปจากตรงที่ที่พวกเขาซ่อนอยู่ อู๋เสียที่ยังงุ่นง่านด้วยความงุนงงและขุ่นเคืองถูกจูงก็เดินตามออกมาอย่างง่ายดาย  เมื่อมาถึงตรงที่ที่มีบริเวณแสงมากพอ อู๋เสียจึงเห็นลักษณะของคนตรงหน้าได้ชัดเจน

ดวงตาตาสีเหลืองอำพันนั่นเหมือนแมวไม่มีผิด มันเรียบเฉยยิ่งกว่าตอนเป็นแมวเสียอีก เรือนผมสีดำสนิทที่ยาวระต้นคอ เขามีใบหน้าที่ดูดีเกิดมนุษย์ ไม่ว่าจะไปคิ้ว ปาก ดูเข้ารูปไปหมด ไม่ได้มีหูหรือหางงอกออกมาแบบที่เขาคิดไว้ โดยรวมแล้วเขาก็เหมือนมนุษย์ทุกอย่าง

“เมื่อใดที่มนุษย์เห็น ฉันจะพันธนาการพวกเขาไว้ด้วยการจูบ....”

“จูบของฉันจะทำให้นายกลายเป็นแมว ถ้าเรื่องนี้หลุดออกจากปากของนายไปถึงคนอื่น ถ้านายทำ ฉันจะรู้”

อู๋เสียเลิกคิ้ว จูบรึ? แล้วเขาจูบมากี่คนแล้วล่ะ?  เขายังอายอยู่เรื่องเมื่อครู่จึงไม่กล้ามองหน้าอีกคนตรงๆ คิดอะไรแปลกๆในใจจนเผลอเอามือจับปากตัวเอง

แต่เขาก็ยอมพยักหน้า

“งั้นฉันคงต้องกลับ เรื่องวันนี้.... ขอบใจมาก” ก่อนที่อู๋เสียจะกันหลังกลับไป คำพูดที่กระตุกจังหวะหัวใจก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“นายเป็นคนแรกที่เห็นฉันในร่างนี้”

“...”

“กลับบ้านดีดีล่ะ”

แล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาจนอู๋เสียแทบผงะ

“ฉันจูบเก่งใช่ไหมล่ะ”

-------------------------------------------------- ------------------- -

เป็นเหตุการ์ต่อจาก อู๋เสียกับอารอง ค่ะ

ก็เหมือนจะใจง่ายไปหน่อยไหมอู๋เสีย เอ็งเพิ่งเจอเขาครั้งแรกไม่ใช่รึ //โดนเอาสมุดฟาดหัว

สุดท้ายฮะ  งงกับสรรพนามหมายยยยยยยย

(เคยเอาลงที่บอร์ดเต้ามู่ค่ะ เลยมาทำบล็อกดีดีเก็บฟิคไว้ ถ้าอ่านในนั้นแล้วมาอ่านที่นี่อาจต่างกันนิดหน่อยเพราะeditเนื้อหานิดนึงค่ะ)