“เมี้ยวๆ...เฮ้ มานี่มา วันนี้ฉันเอาขนมมาให้”
อู๋เสียย่อตัวลงวางขนมไว้ตรงกลางถนนก่อนที่จะพยายามเรียกแมวดำตัวนั้นให้ลงมา
แววตาสีเหลืองอำพันนั่นจ้องเขาตาไม่กระพริบ ให้ความรู้สึกเหมือนมันจ้องอาฆาตเขา
“เฮ้ ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า
ลงมานี่สิ”
เมื่อเจ้าแมวไม่ยอมลงมา
เขาจึงลุกขึ้นค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ๆมัน เมื่ออยู่ในระยะที่เอื้อมถึง
อู๋เสียจึงค่อยๆยื่นมือออกไป หมายจะอุ้มมัน แมวดำจ้อมมองมือของเขานิ่งงัน
“แง๊ว!”
“โอ๊ะ.....ซี๊ด....”
กรงเล็บนั่นตวัดใส่อู๋เสียก่อนจะกระโดดหายเข้าไปหลังกำแพง
เขาชักมือกลับช้าไป รอยแผลยาวตั้งแต่แขนลงมาถึงหลังมือด้านขวาที่มีเลือดซิบหน่อยๆ
เขาถอนหายใจ
ก็มันครั้งแรกเสียเมื่อไหร่ล่ะ
“กลับไปแบบนี้มีหวังโดนอารองดุอีกแน่ๆ....”
อู๋เสียกระชับเป้สะพายที่หลัง เดินไปเข้าห้องน้ำล้างแผลก่อนจะกลับบ้าน
แบบนี้อารองคงไม่เห็นหรอก .....มั้ง?
อู๋เสียลงรถเมล์จากป้ายที่ถนนอีกฝั่ง
เขามักจะเดินผ่านเข้ามาทางซอยถนนเส้นตัดแห่งนี้เสมอ
เพราะข้ามไปก็ต่อรถอีกหน่อยเดียวก็จะถึงบ้านอารอง ถ้าวันไหนมืดก็จะไม่เดินเข้ามา
เมื่อล้างรอยเลือดซิบเล็กน้อยนั่นเสร็จก็ตรงกลับไปที่บ้านทันที
พลันคิดว่าคงต้องทำตัวปกติ
อารองไม่ใช่คนที่จะปกปิดอะไรเขาได้ง่ายๆ
ถ้าไม่อยากให้เขารู้สู้ไม่เจอหน้าเขาเสียยังดีกว่า
และที่อู๋เสียยังกังวลอยู่ก็เพราะว่าอารองเคยห้ามไม่ให้อาหารพวกแมวจร
“วันนี้มีกิจกรรมที่มหาลัยหรือ?” เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน
เสียงที่ติดจะดุเอ่ยถามหลายชายตัวเองทันที
เขาเงยหน้าจากหนังสืออะไรสักอย่างในมือขึ้นมาก่อนจะถอดแว่นออก
“เอ่อ....ไม่นี่ครับ
อารองมีอะไรหรือ” อู๋เสียพยายามที่สุดแล้วที่จะไม่แสดงอาการอะไร
แต่ถ้าเขาสบตาอารอง อารองต้องรู้ว่าเขาโกหก
อู๋เอ้อร์ไป๋มองหลายชายที่ไม่ยอมสบตา
กิริยาลอกแล่กที่แสดงออกมาเพียงน้อยนิดนั่นไม่อาจพ้นสายตาของเขาไปได้
“กินข้าวมาหรือยัง”
เขาวางหนังสือในมือลงบนโต๊ะ
พลันนึกในใจว่าเจ้าหลานชายคงยังไม่อยากบอกจึงไม่ถามซักไซ้ต่อ
ถ้าสายตาไม่ทันไปเห็นรอยแดงจางๆที่แขนยาวไปถึงหลังมือนั่นเสียก่อน
ก่อนจะละสายตาออกไม่ให้ผิดสังเกต
“ทานมาแล้วครับ
เอ่อ...ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“อืม
อาบแล้วลงมาหาฉันแล้วกัน”
เจ้าหลายชายเงยหน้ามองสบตาเขาแวบหนึ่ง
ก่อนจะพยักหน้าแล้วขึ้นห้องไป
------------------------------------
----
“อารองมีอะไรหรือครับ?”
“นั่งลงแล้วยื่นแขนมา”
“แขน....ทะ...ทำไมหรือครับ”
อู๋เอ้อร์ไป๋มองสบตาหลานชาย
สายตานั่นบอกอู๋เสียว่าไม่ต้องปิดบัง เพราะคนตรงหน้าเขารู้
“ผม...แค่อยากให้ขนมมันเอง”
เขาพูดเสียงแผ่ว ค่อยๆยื่นแขนออกไปหาอู๋เอ้อร์ไป๋
“....”
“เห็นมันป้วนเปี้ยนแถวนั้นนานแล้วนี่ครับ...อะ...เจ็บ”
ฝ่ามือใหญ่ยื่นมาจับข้อศอกหลานชายให้ขยับมาใกล้เขาอีก
ปลายนิ้วลูบเบาๆไปตามรอยแผลประเมินความสาหัส
“ฉันบอกแกไปกี่ครั้งแล้ว”
อู๋เอ้อร์ไป๋ปล่อยมือจากแขน หันไปเอาสำลีชุบน้ำยาฆ่าเชื้อ “ไม่เคยฟังฉัน
แกมันดื้อ.....อยู่เฉยๆ”
“แมวนั่นมันออกมาตอนที่ผมเดินผ่านนี่ครับ......โอ๊ย.....เจ็บครับ”
คำอธิบายของหลายชายขาดหายเมื่ออู๋เอ้อร์ไป๋กดสำลีลงที่แผลเบา
ฝ่ามือใหญ่และแข็งแรงเลื่อนขึ้นมาจับที่ต้นแขนของอู๋เสียเสมือนล็อกแขนก็มิปาน
ทำให้เขาขยับแขนหนีไม่ได้
“มันก็เดินผ่านทุกคนนั่นแหละ”
“...”
“แมวนั่นอาจจะได้กลิ่นสุนัขจากตัวของแก
กลิ่นที่มันอยู่ติดตัวปู่ของแกและบ้านหลังนี้ พอแมวมันได้กลิ่นสุนัขเลยรู้สึกกลัว”
คราวนี้หลายชายของเขาเงียบไป
อู๋เอ้อร์ไป๋เปลี่ยนมาใช้ยาที่ใช้รักษาแผลสดแทน
“ฉันไม่อยากให้แกไปยุ่งกับพวกมันก็เพราะพวกมันเป็นแมวจร
เป็นแผลติดเชื้อขึ้นมาจะลำบาก แกมาอยู่กับฉันฉัก็ต้องดูแลแกให้ดี
ที่พูดเพราะฉันเป็น....ให้มันได้แบบนี้สิ” เขาถอนหายใจ
รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นจางๆทั้งที่ช่วงเวลาปกติจะไม่ค่อยได้เห็นเท่าไรนัก
อู๋เสียนั่งหลับคอพับไปแล้วเรียบร้อยบนเก้าอี้
แขนข้างที่ไม่มีแผลตกห้อยอยู่ข้างลำตัวบ่งบอกว่าเจ้าตัวหลับลึกไปแล้วเรียบร้อย
อู๋เอ้อร์ไป๋ไม่อยากปลุก
เลยลุกขึ้นช้อนตัวหลายชายขึ้นไปที่ห้องนอน
“อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงนักเลย
อู๋เสีย” ริมฝีปากจูบลงบนหน้าผากของหลานชายเบาๆ
“ราตรีสวัสดิ์”
-------------------------------------------------------------------------------------------
ตั้งเป็น OS ค่ะ...... อาจจะเป็น OS ที่มีต่อ5555555555555555555555555555
เกือบค่ะ
เกือบข้ามเส้นศีลธรร-- -- แค่ก ชอบอารองมากๆค่ะในเล่ม ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
มีบทน้อยแต่เหมือน นพซซ.
ทำให้จินตนาการถึงบุคลิกออกเลย แหะ
แกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอบลบทำไมชุ้นชอบคู่นี้มากกว่าผิงเสียอีก ๕๕๕๕๕๕๕๕๕ คือละมุนสุดอ่ะ ฮื้อออออออออ แต่งมาต่อเดี๋วนี้นะ !!!!!!!! ไม่รู้อ่ะ เคมีอารองคือมันใช่ ใช่มากเลย มันละมุนและก๊าวใจมาก โอ้ยไม่นะ