[OS] #dmbjdaily 28 days left : SCENT [ผิงเสีย]

“นายอ้วน  นั่นอะไร”

ผมชี้มือไปทางโต๊ะไม้หน้าร้านที่มีวัตถุสีน้ำตาลวางใส่ห่อผ้าสีขาวและใส่ตระกร้าไว้อีกที

“อ้อ ถังเช่าไง”

นายอ้วนตอบแต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารตรงหน้า เขาลงมาหาผมที่หังโจวเห็นว่าว่ามีธุระสำคัญที่นี่จึงเลยมาหาผมเลยด้วย

“นายเอามันมาทำอะไรหรือ?” ผมขมวดคิ้วมองเขา ถังเช่าเป็นสมุนไพรเพิ่มสมรรถภาพทางเพศ หรือจะเรียกว่ายากระตุ้นอารมณ์ของคนสมัยก่อนก็ได้ ผมเคยอ่านเจอในบันทึกคุณปู่ช่วงหนึ่ง เขาแค่บอกว่าติดถังเช่าไปด้วยตอนลงกรวย แต่ไม่ได้บอกว่าเอาไปทำอะไร เขาเขียนสรรพคุณและวิธีใช้มันอย่างละเอียดภายในบันทึก ซึ่งตอนนั้นเขาไปกับคณะของพ่อพระจาง

“อ๋อ ฉันได้มาจากผู้เฒ่าที่ค้าขายด้วยกัน เขาบอกว่าใส่ลงไปในยาดองเหล้าแล้วจะดี นายอยากลองไหมล่ะเทียนเจิน”

นายอ้วนมองผมตาวิบวับ

“ไม่เอา”

“โถ่ นายแม่งไม่ใจเลย ฉันอุตส่าห์ได้ของดีมาทั้งที” นายอ้วนว่าผมก่อนที่เขาจะบ่นพึมพำว่าเอาไปใช้เองก็ได้ เผื่อหยุนไฉ่จะติดใจในลีลาของเขาบ้าง

“แล้วนายจะกลับเมื่อไหร่ ถ้าจะค้างฉันจะได้ให้คนที่บ้านเตรียมห้องไว้ให้”

“ไม่ค้าง เดี๋ยวฉันกินข้าวปลาเสร็จแล้วอยู่คุยกับนายสักพักก็ว่าจะกลับเลย แล้วนี่น้องเสี่ยวเกอไปไหนล่ะ”

ผมทำหน้าเบื่อใส่นายอ้วน ไม่ได้ตอบคำถามเขา ก่อนจะเดินหนีมาที่หลังร้าน

-------------------------------------------------

“นายจะไม่ให้ฉันไปส่งแน่หรือ” ผมคุยกับนายอ้วนอยู่หน้าร้าน ผมอาสาจะไปส่งเขาแต่เขาบอกว่าจะนั่งรถกลับไปเอง

“แน่สิ นายคิดว่าฉันจะหลงทางหรือไง” นายอ้วนด่ามาทีหนึ่ง “ฉันมาหานายตั้งหลายครั้งนับไม่ถ้วน เดี๋ยวก็คงได้มาอีก ฉันไปล่ะ ไว้ว่างๆนายก็แวะไปหาฉันที่ร้านบ้างแล้วกัน”

นายอ้วนว่าพลางเดินออกไป ผมกลับเข้ามาในร้านพลางจัดของให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะปิดร้าน เหลือบไปเห็นห่อผ้าสีขาวที่วางอยู่บนหลังตู้ที่อาสามเอามาไว้เมื่อราวอาทิตย์ก่อน มันคือไม้หอมเช่นกัน แต่อันนี้เป็นแก่นของไม้ที่ใช้ดองเหล้าของจริง มันมีชื่อแต่ผมจำไม่ได้แล้ว ไว้เจออาสามผมจะถามเขาอีกที ผมเดินไปหยิบมาไว้ปิดร้านแล้วกลับบ้าน พาลนึกถึงหน้าเมินโหยวผิงแล้วหงุดหงิดขึ้นมา

เขาไปไหนไม่ค่อยบอกผม ครั้งนี้ก็เช่นกัน

เมื่อกลับถึงบ้าน ก็เจอเขายืนหน้ามึนส่งมาให้อยู่แถวในครัว ผมไม่สนใจเขา ตั้งใจจะเดินผ่านเขาไปที่ตู้เย็นเอาน้ำมาดื่ม แต่กลับโดนคนที่ยืนหน้านิ่งกอดหมับเข้าที่เอวแล้วถูกดึงไปกอด

“ไม่พอใจฉันอีกแล้วหรือ....” เขาพูดข้างหูผมเสียงเบา ผมถองศอกใส่เขาที่ตั้งใจไม่หลบแล้วหันหน้ากลับไปหา ด่าเขาไปทีหนึ่ง

“เออ! นายใช้คำว่าอีกแล้วได้ยังไง ชอบหายไปแบบเงียบๆฉันจะไปรู้หรือไง! นายแม่ง...จะทำให้ฉันเป็นห่วงไปถึงไหน!”

“....” เขานิ่งเงียบ ผมถอนหายใจเฮือกหนึ่งเพราะใช้แรงตะโกนมากไปหน่อย ยกมือเสยผมออกด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินหลบเขาไปเอาน้ำที่ตู้เย็น เทใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่มหวังให้อารมณ์ขุ่นมัวจางหายไปบ้าง

“นาย....อะ...อื้อ..”

เมื่อหันกลับไปก็ถูกเขาจับเข้าไปจูบแรงๆทีหนึ่ง ริมฝีปากร้อนจัดของเขาบดเบียดริมฝีปากของผมพร้อมๆกับแทรกสอดลิ้นเข้ามาเคล้าคลึงกับลิ้นของผม ตั้งใจจะดันเขาออกแต่ก็สู้แรงเขาไม่ไหว เขากอดเอวผมไว้ก้มหน้าจูบเอาๆ จนผมรู้สึกเจ็บปาก จูบจาบจ้วงเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานและงอนง้อ ก่อนที่เขาจะค่อยๆผละริมฝีปากออกไป ปลายนิ้วสากไล้เบาๆที่ข้างแก้มผม ก่อนที่เราจะสบตากันเงียบๆ

"ฉันกลับมาหานายทุกครั้งไม่ใช่หรือ อู๋เสีย"

หลังจากนั้นเขาก็จูบผมอีกทีหนึ่ง คราวนี้ผมด่าเขา บอกว่าถ้าผมหายไปบ้างจะเป็นอย่างไร เขาตอบกลับมาแบบน่าโมโหว่า

'สุดท้ายยังไงฉันก็จะตามหานายให้เจอจนได้ ไม่ว่านายจะหายไปที่แบบไหนก็ตาม'

ผมไม่คุยกับเขาอีก พลางคิดว่าเขามันเพ้อเจ้อ นี่ถ้าไม่ติดว่าเมินโหยวผิงเข้าไปอยู่หลังประตูสำริดเป็นเวลา10ปี ผมจะคิดว่าเขาดูละครมากไปหน่อย

---------------------------------- ------

“นี่ ขวดสีเขียวบนชั้นนั่นยาสระผมนะ”

ผมตะโกนบอกเมินโหยวผิงที่กำลังอาบน้ำอยู่ ผมเพิ่งซื้อมาใหม่เกรงว่าเขาจะเอาไปถูตัวเหมือนคราวนั้นอีก ขณะรอเขาอาบน้ำก็จุดบุหรี่ออกไปสูบหน้าระเบียง สักครู่เขาก็เดินออกมาน้ำหยดแหมะๆบนพื้น ผมวางบุหรี่ที่ยังไม่ดับสนิทไว้กับที่ดับในห้องพลางเดินผ่านเขาไปห้องน้ำ

"หือ กลิ่นอะไร”

เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำก็ได้กลิ่นแปลกประหลาด บอกไม่ถูกว่าคล้ายกับอะไรแต่กลิ่นนั่นทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ เริ่มครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมานิดหน่อย

“เมินโหยวผิง นายได้กลิ่น...อะ...อื๊ออ”

ผมเรียกเมินโหยวผิง เดินไปหาเขาที่นั่งอยู่ที่เตียง กำลังจะถามเขา แต่เมื่อเขาเห็นผมตัวเองก็ถูกดึงเข้าไปประกบปากรุนแรง เขาทั้งดูดทั้งกัดก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในปากผมเกี่ยวลิ้นผมไปดูดแรงๆจนได้ยินเสียง ผมจับไหล่เขาทั้งผลักทั้งดันและตกใจที่อยู่ๆเขาก็พุ่งเข้ามา มือเขาปลดปมชุดคลุมผมออกก่อนจะสอดเข้ามาบีบเค้นสะโพกอย่างแรง ผมสะดุ้งสุดตัว เมื่อต้านแรงเขาไม่ไหวจึงยอมอ้าปากให้เขาจูบแต่โดยดี รู้สึกว่าร่างกายตัวเองก็ร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ มีอารมณ์ร่วมไปกับเขาเช่นกัน

"อะ!...แฮ่ก...เมินโหยว..ผิง หยุด...หยุดก่อน...อึ๊.." เขาผละริมฝีปากออกไปก่อนจะทาบลงมาอีกครั้งที่ต้นคอ  มือป้ายปาดเสื้อคลุมให้หลุดจากไหล่ผม ก่อนจะก้มจูบไล่ดูดเม้มจนเป็นรอยเต็มไปหมด เขาดึงผมไปที่เตียงก่อนจะจับกดให้นอนหงายแล้วเขาก็ตามมาคร่อม ผมรู้สึกว่าเขามีอารมณ์มากมายยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ปกติเขาเป็นคนแข็งแรงอยู่แล้ว เวลาเขาทำกับผมเขาจะไม่ค่อยรุนแรง แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้

"....ร้อน" เขาพูดเสียงพร่าขณะไล่จูบไปตามซอกคอผม ช่วงล่างของเขามันกำลังขยายจนรู้สึกได้ ผมนอนแผ่หงายอยู่บนที่นอน ชุดคลุมหลุดรุ่ยแทบจะหลุดไปหมดแล้ว ครางอื้ออึงเมื่อเขาก้มกัดยอดอกสลับบดขยี้ด้วยมือของเขาทั้งสอบข้าง สองขาแหวกอ้าปล่อยอีกคนสอดแทรกเข้ามาตรงกลางเบียดช่วงล่างใส่กันผ่านเนื้อผ้า

"อื้อ...เมินโหยวผิง...อา...อะ! เบา...เบาหน่อย...อื๊ออ!"

สองขาถูกจับพาดไหล่แข็งแรง ก่อนที่เขาจะสอดมันเข้ามาจนสุดแล้วเริ่มขยับกระแทกกระทั้นเข้ามาจนผมร้องแทบขาดใจ

ทั้งคืนผมแทบไม่ได้นอนจำไม่ได้ว่าโดนเขาจับทำไปกี่รอบ เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาดูนาฬิกาพบว่า

โมงเช้าแล้ว ขยับตัวจะลุกขึ้นก็โดนคนที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลังรั้งเข้าไปกกกอดอีก ผมบอกเขาว่าขอโทรไปบอกหวังเหมิงให้เปิดร้านก่อนบ่ายๆผมจะเข้าไป เขาจึงยอมปล่อยผมให้ลุกออกไป

กว่าจะพยุงตัวเองมาถึงโทรศัพท์ก็แทบจะตายเสียให้ได้ เจ็บขัดไปหมดทั้งสะโพกทั้งตัว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบมิสคอลเกือบ

กว่าสายมาจากนายอ้วน ผมเริ่มเอะใจ ไล่กดมิสคอลเขาทิ้งแล้วก็เจอข้อความสองฉบับที่ส่งมาหลังจากนั้น

‘อู๋เสีย! แม่งเอ้ยทำไมนายไม่รับโทศัพท์ฉันเนี่ย ถ้าเห็นแล้วโทรกลับด้วย’

‘เทียนเจิน ตกลงนายแม่งจะไม่โทรกลับมาแล้วใช่ไหม ฉันจะบอกว่าฉันหยิบห่อยาผิดมา! นายแม่งเอาไปวางไว้ด้วยกันได้ยังไง นายเก็บไว้ให้ฉันที ฉันว่างพอดีตอนเย็นคงถึงหังโจว’

ผมอ่านแล้วแทบปามือถือทิ้งทันที เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ลางๆ เมื่อวานหลังจากที่กินข้าวเสร็จมื้อเย็นผมถือไอ้ห่อผ้านั่นเข้าห้องไปด้วย จำไม่ได้ว่าวางไว้ตรงไหน แล้วตอนก่อนอาบน้ำผมก็สูบบุหรี่ทิ้งไว้ เมื่อออกมาก็ได้กลิ่นปะหลาดนี่แล้ว ถ้าให้เดาคงไม่พ้นไอ้หมอนั่นเอาห่อผ้าไปวางไว้ที่วางบุหรี่ของผมที่มันยังไม่ดับดี พอโดนไฟแล้วยาเลยออกฤทธิ์

สภาพผมเลยดูไม่จืดแบบนี้ไงล่ะ

งานนี้โทษใครไม่ได้ ถ้าจะโทษก็คงเป็นนายอ้วนที่เอาไอ้ยาห่านี่มาไว้ที่ร้านผมซึ่งเหมาะเจาะพอดีกับที่มียาที่เหมือนกันเป๊ะวางไว้ข้างกัน แต่แล้วยังไงหรือ คนที่เอามันกลับบ้านก็เป็นผมอยู่ดี เมื่อคิดจนเหนื่อยหน่ายจึงเลิก ค่อยๆเดินกลับขึ้นห้อง เมื่อเห็นห่อสีขาววางไว้ตรงที่เขี่ยบุหรี่ก็ถอนหายใจ หยิบมันออกวางไว้แล้วล้มตัวนอนต่อ

พอบ่ายเกือบเย็นผมก็มาที่ร้าน คราวนี้เมินโหยวผิงมาด้วย ผมถามเขาว่าทำไม เขาไม่ได้ตอบเพียงแต่มองมาที่สะโพกผมจนต้องเดินหนีเขา รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบพลางคิดในใจว่าเป็นห่วงคนอื่นก็เป็นหรือ

“เจ้านาย มีคนมาพบอยู่ที่หน้าร้านครับ” หวังเหมิงเดินเข้ามาบอกผม เมื่อเดินออกไปก็พบว่าเป็นนายอ้วน

“เทียนเจิน ฉันบอกให้....เชี่ย!” นายอ้วนตาโตก่อนเขาจะจับแขนผมดึงเข้าไปใกล้ๆเขา "พวกนายแม่ง ดุเดือดกันขนาดนี้เลยเหรอ" นายอ้วนพูดพลางเหล่ตามองไปด้านหลังผมช

"นายเลิกพูดได้ไหม...." ผมหน้าร้อน

"เฮ้อ งานนี้ฉันคงไม่ได้ถังเช่ากลับไปสินะ แต่ไม่เป็นไร ถือว่ามาดูของดี" เขาจงใจพูดเสียงดังขึ้นก่อนจะก้มลงมากระซิบผม "นี่อู๋เสีย ตอนเขาทำกับนายหน้าเขานิ่งเหมือนตอนปกติไหม"

"เชี่ย!!!!!" นายอ้วนพูดก่อนจะวิ่งหนีผมไปทางหลังร้าน ผมด่าตามหลังเขาไปชุดหนึ่งหน้าร้อนฉ่าๆ

หน้าเขาก็เหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ดวงตาที่มองมามันเต็มไปด้วยเรื่องแบบนั้นน่ะสิ!

-End-

---------------------------------

จบเถอะค่ะ55555555555555//เขย่าหัวตัวเอง